PARADISE LOST: The healing through years, so obscured by the tears, and the strain…

Μία από τις πλέον επιδραστικές μπάντες στην ιστορία του Extreme Metal χώρου θα απασχολήσει το αφιέρωμα αυτό. Ένα συγκρότημα που του αποδίδεται η πατρότητα ενός ιδιαίτερα δημοφιλούς υποείδους της γενικότερης Extreme Metal σκηνής, που άλλοτε βρίσκεται πιο κοντά στον Doom Metal ήχο, άλλοτε στον Death, άλλοτε σαν ένα πάντρεμα ανάμεσα σε αυτά τα είδη αλλά σίγουρα πάντα γεμάτο από μεγάλες δόσεις μελωδίας, μελαγχολίας και σκοταδιού, το Gothic Metal. 

Ο λόγος για την μεγάλη πεντάδα από το Halifax της Αγγλίας, τους Shadowkings του Metal, τους μοναδικούς PARADISE LOST.

Το 2020, η χρονιά που μας πέρασε, ήταν μια πολύ δύσκολη χρονιά για την ανθρωπότητα, η οποία κλήθηκε να αντιμετωπίσει πρωτόγνωρες καταστάσεις. Στον αντίποδα και ως σύμμαχος στις δύσκολες αυτές στιγμές, μια ομολογούμενη άνθιση για την αγαπημένη μας μουσική, με κυκλοφορίες πολλές και καλές, τόσες που πραγματικά αποτέλεσε η γενικότερα κακή αυτή χρονιά μια από τις παραγωγικότερες και πλέον γεμάτες. Μέσα σε αυτόν τον οργασμό ωραίων άλμπουμ, ξεχώρισε και το τελευταίο πόνημα των Βρετανών, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το πραγματικά πολύ καλό νέο άλμπουμ τους "Obsidian". Έναν δίσκο που χάρισε χαμόγελα στις τάξεις των οπαδών του και έδειξε για άλλη μία φορά το λόγο που είναι από τα πια αγαπητά συγκροτήματα, όχι μόνο στη χώρα μας αλλά και γενικότερα. Η χρονιά όμως για τους PARADISE LOST δεν τελείωσε στην κυκλοφορία του καινούργιου της δίσκου, αυτός αποτέλεσε την αρχή. Το 2020 ήταν σημαντικό για το συγκρότημα, γιατί εκτός των άλλων, το μάλλον δημοφιλέστερο έργο τους, αυτό το οποίο ίσως τους κατέταξε ανάμεσα στην ελίτ των συγκροτημάτων του σκληρού ήχου, γιόρταζε τα εικοστά πέμπτα γενέθλια του. Φυσικά, τα γενέθλια του "Draconian Times" μόνο αδιάφορα και αθόρυβα δεν τα μπορούσαν να περάσουν και έτσι η επανακυκλοφορία του σε μια συλλεκτική και πραγματικά όμορφη έκδοση ήταν αναμενόμενη, μαζί με διάφορες άλλες κινήσεις από την μπάντα, που γιόρτασε δεόντως την επέτειο της σπουδαίας αυτής κυκλοφορίας τους, όπως νέα βίντεο και επεξεργασμένες εκδόσεις παλαιότερων κλιπ, όπως του "Forever Failure".

Η σύνθεσή τους έχει παραμείνει αξιοσημείωτα σταθερή για μια τόσο μακρόβια Μetal μπάντα, που αποτελείται από τον τραγουδιστή Nick Holmes, τους κιθαρίστες Greg Mackintosh και Aaron Aedy, και τον μπασίστα Steve Edmondson. Οι Holmes και Mackintosh είναι οι βασικοί συνθέτες, αφού σχεδόν όλα τα τραγούδια της μπάντας είναι δικές τους δημιουργίες. Κατά τη διάρκεια των ετών, το συγκρότημα έχει αλλάξει μόνο ντράμερς, αφού το αρχικό μέλος Matthew Archer αντικαταστάθηκε το 1994 από τον Lee Morris. Τον Μάρτιο του 2004, ο Morris άφησε επίσης το συγκρότημα. Ο Jeff Singer πήρε τη θέση του Morris και έχει παίξει σε όλες τις επόμενες δουλειές τους, αν και δεν είχε εγγραφεί ως μόνιμο μέλος της μπάντας μέχρι την κυκλοφορία του single "The Enemy" το 2007, ακολουθούμενος από τον Adrian Erlandsson (2009-σήμερα).

Τα τρία πρώτα τους πλήρους διάρκειας άλμπουμ (αν και στα δύο τελευταία έχουν ενσωματωθεί και ορισμένα μελωδικά και Gothic στοιχεία) θεωρούνται από τα πιο αντιπροσωπευτικά παραδείγματα αυτού που αποκαλούμε Death/Doom είδος. Ωστόσο, με την δημιουργία των άλμπουμ "Icon" (1993) και "Draconian Times" (1995), οι PARADISE LOST έγιναν γνωστοί ως πρωτοπόροι του υποείδους Gothic Metal. Σύμφωνα με την αλλαγή στην μουσική προσέγγιση, ο τραγουδιστής Nick Holmes άλλαξε το ύφος με το οποίο τραγουδούσε. Στα τρία πρώτα άλμπουμ του συγκροτήματος χρησιμοποίησε death grunt, αλλά από το "Icon" και εξής, η φωνή του έχει πιο καθαρό ήχο. Μέχρι το 1989, η μπάντα ηχογράφησε κάποιες demo κασέτες, και στη συνέχεια υπέγραψε με την Peaceville Records για το πρώτο τους άλμπουμ "Lost Paradise" (οι ηχογραφήσεις έγιναν στο Academy Studio). Το ντεμπούτο τους έτυχε καλής υποδοχής τόσο από τον Τύπο όσο και από τους οπαδούς. Τον Νοέμβριο του 1990, οι PARADISE LOST επέστρεψαν στο Academy Studio για να εργαστούν πάνω στο δεύτερο άλμπουμ τους. Το "Gothic" του 1991 (επίσης στην Peaceville) ήταν καθοριστικό  για το συγκρότημα, χαρακτηρίστηκε ως "κλασικό" και βαθμολογήθηκε με μεγάλο βαθμό τόσο από τους οπαδούς όσο και από τους κριτικούς. Με αυτό το άλμπουμ, η μπάντα έσπρωξε το "gothic" στην metal σκηνή και ξεκίνησε ουσιαστικά το Gothic Metal. Οι PARADISE LOST υπέγραψαν με την Music For Nations και τον Ιούλιο του 1992 κυκλοφόρησαν το "Shades Of God". Το άλμπουμ περιείχε το τραγούδι "As I Die", το οποίο αργότερα κυκλοφόρησε ως single / EP, και πλέον αποτελεί "ύμνο" για τους fan του συγκροτήματος.  

Οι PARADISE LOST επέστρεψαν το 1997 με νέα εμφάνιση και στυλ εκπλήσσοντας θαυμαστές και κριτικούς. Στο άλμπουμ "One Second" (1997) η μπάντα άρχισε να πειραματίζεται με synth pop και ηλεκτρονικά στοιχεία στο ύφος των DEPECHE MODE. Το άλμπουμ κατέληξε να είναι μία από τις σημαντικότερες κυκλοφορίες του συγκροτήματος, σαρώνοντας τα Γερμανικά και τα Σουηδικά top-10 charts και δίνοντας μια ώθηση στη δημοτικότητα του συγκροτήματος παντού, εκτός από το Ηνωμένο Βασίλειο. Αν και μερικοί από τους οπαδούς της μπάντας ήταν απογοητευμένοι, οι PARADISE LOST απέκτησαν πολλούς νέους θαυμαστές. Η μπάντα αργότερα υπέγραψε συμβόλαιο με την EMI Electrola στην Γερμανία για το επόμενο άλμπουμ της, "Host", που κυκλοφόρησε το 1999, στο οποίο συνέχισαν να πειραματίζονται με νέους ήχους, που έδειχναν να έχουν αποβάλλει τις metal ρίζες τους. Για το επόμενο άλμπουμ τους, το "Believe In Nothing" (2001) οι PARADISE LOST συνέχισαν την synth κατεύθυνση τους, αλλά προσθέτοντας ροκ στοιχεία στη μουσική τους. Τον Μάιο του 2002, το συγκρότημα υπέγραψε με την G.U.N. records  για το άλμπουμ που ακολούθησε, το "Symbol Of Life", στο οποίο οι metal ρίζες της μπάντας άρχισαν να επανέρχονται. 

Η επιστροφή στις ρίζες για το σχήμα ολοκληρώθηκε με το ενδέκατο δίσκο τους, το "In Requiem του 2007, το οποίο ακολούθησαν τα "Faith Divides Us - Death Unites Us" (2009) και "Tragic Idol" (2012). Το "The Plague Within" (2015) έδειξε την τάση του συγκροτήματος να βαρύνει κι άλλο τον ήχο του, σχεδόν σε καθαρά Doom/Death μονοπάτια, ενώ το "Medusa" (2017), είχε μία από τις πιο "βρώμικες" και σκοτεινές παραγωγές της ιστορίας τους, οδηγώντας στο σχεδόν αριστουργηματικό "Obsidian" του 2020, που συνδυάζει το σύγχρονο ύφος της μπάντας με την καλύτερη για πολλούς εποχή τους, αυτή των "Icon" και "Draconian Times". 

Μπορεί φυσικά οι PARADISE LOST να φημίζονται για την γέννηση του Gothic Metal, αν όμως κάτι τους κάνει ξεχωριστούς, είναι η άρνηση τους να συμβιβαστούν με μια μουσική ταυτότητα, έναν προσδιορισμό. Μέσα στα χρόνια που είναι ενεργοί, έχουν εξερευνήσει με την μουσική τους άπειρα μονοπάτια. Εντός και εκτός του Metal ήχου ανεξαρτήτως ιδιώματος. Αμφισβητήθηκαν όσο λίγοι για κάποιες από τις επιλογές τους. Αν όμως για κάτι δεν μπορεί να κατηγορήσει κανείς το σχήμα, αυτό είναι η έλλειψη πρωτοτυπίας. Με μοναδικές αλλαγές στην σύνθεση τους αυτές στην θέση του ντράμερ, πρωτοτύπησαν, τόλμησαν, το έκαναν με μεράκι και όρεξη και εν τέλει η ιστορία τους δικαίωσε. Όταν οι πειραματισμοί τους αφέθηκαν να ωριμάσουν, όπως και το κοινό, έδειξαν το βάθος και την αξία τους. Δεν θα μπορούσαμε να κλείσουμε αυτό το αφιέρωμα χωρίς δύο αναφορές σε δύο ακόμα χαρακτηριστικά τους. Το ένα είναι τα μοναδικά B-sides τους... κομμάτια που για άλλα σχήματα θα αποτελούσαν σημαία, όπως το συγκλονιστικό "Sweetness" για τους LOST  δεν έβρισκαν χώρο σε full length άλμπουμ... Το δεύτερο, οι διασκευές τους. Χωρίς αγκυλώσεις, όπως ολόκληρη η πορεία του συγκροτήματος, έχουν διασκευάσει από THE SISTERS OF MERCY μέχρι DEAD CAN DANCE και πραγματικά τα κομμάτια που επέλεξαν να διασκευάσουν έγιναν "δικά τους". 

Οι PARADISE LOST είναι μία από τις πλέον παραγωγικές μπάντες, οπότε δεν είναι μακριά ο καιρός που μία καινούργια δουλειά τους θα βρίσκεται στα χέρια μας. Τι κατεύθυνση θα έχει πιθανότατα δεν το γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι ακόμα. Σίγουρα όμως δεν θα περάσει απαρατήρητη, όπως δεν πέρασε καμία ως τώρα.